Οι εκλογές του 2019, δημιούργησαν μια πολύ μεγάλη δυσκολία στην ανάγνωση του αποτελέσματος. Καθαρή νίκη της ΝΔ, αλλά παρά την ήττα του 2015 και το 3ο μνημόνιο, ένα σημαντικό ποσοστό της τάξης του 32% εμπιστεύτηκε ξανά τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντί αυτή η εμπιστοσύνη να κατανοηθεί ως πίστη στις αριστερές καταβολές του ΣΥΡΙΖΑ, κατανοήθηκε ως επιτυχία του ηγέτη, πράγμα που τον νομιμοποιεί να κάνει τέτοιες αλλαγές που θα τον ξανακάνουν πρωθυπουργό. Το ανάθεμα για την εκλογική ήττα φορτώνεται στο “αδύναμο εσωστρεφές κόμμα” και η εκλογική επιτυχία του 32% στον ηγέτη.
Ταυτόχρονα η εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ το 2019, δημιούργησε μια νέα κατάσταση, βασικό στοιχείο της οποίας ήταν, η ανασυγκρότηση του συστημικού μπλοκ εξουσίας. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, ο Αλέξης Τσίπρας, συνειδητοποιώντας ότι, δημιουργείται ένα καινούργιο αστικό πολιτικό σύστημα, με σκοπό να αποκλείεται δια παντός η Αριστερά από την κυβέρνηση, παρεμβαίνει κάνοντας ανατρεπτικές κινήσεις, οι οποίες στοχεύουν στην μετατροπή, του αναγεννημένου μπλοκ εξουσίας, σε ένα ιδιότυπο μέτα- δικομματισμό, δηλαδή ένα πολιτικό σύστημα, που στην κομματική του συνιστώσα, εκπροσωπείται με δυόμισι κυβερνητικά κόμματα, με τον ΣΥΡΙΖΑ εντός αυτού του πολιτικού συστήματος. Τα δύο από αυτά είναι τα βασικά, δυνάμει κυβερνητικά και πρωθυπουργικά, και ένα συμπληρωματικό, που θα ενισχύει πότε τον ένα και πότε τον άλλο.
Για να υπηρετήσει αυτό τον σκοπό, προκειμένου να αποσπάσει την απαραίτητη συναίνεση του αστικού πολιτικού συστήματος, εξαγγέλει αλλαγές, που ήταν κόντρα στην ευκαιρία που του έδωσε το 32% της εκλογικής ήττας μεν, αλλά, όχι συντριβής.
Πρώτον τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ υποβαθμίζοντας το κόμμα και ενισχύοντας τον ηγέτη, γεγονός που θα σημάνει την ευκολότερη παρέμβαση του συστήματος προς το πρώην αριστερό κόμμα.
Δεύτερο την την μετατροπή του κόμματος από κόμμα μαζών σε κόμμα καρτέλ, όπου σημασία έχει να κυβερνάς και όχι να υπηρετείς την εργασία, απαιτεί να γίνεις επαγγελματίας ΣΥΡΙΖΑ και όχι κομματικό μέλος, ενώ οι φίλοι θα έχουν τα ίδια σχεδόν δικαιώματα με τα μέλη αν δηλώνουν πίστη στον ηγέτη.
Και τέλος τρίτο να επιδιώξει την αύξηση της απόστασης, ανάμεσα στο κόμμα και την κοινωνία. Δεν ενδιαφέρεται τόσο πολύ, να ενισχύσει ή και να οργανώσει την αντίσταση στην αντιλαϊκή πολιτική του Μητσοτάκη, αλλά περισσότερο να κυριαρχήσει επικοινωνιακά απέναντί του. Απομακρύνεται από τν κόσμο που τον εμπιστεύτηκε ξανά, δίνει την ευκαιρία στο μιντιακό σύστημα να τον κρατά χαμηλά σε αποδοχή, μέχρι να ξεζουμιστεί πλήρως ο Μητσοτάκης. Το σύστημα βέβαια, θα έχει την ευκαιρία να του φορτώσει την καυτή πατάτα της κυβερνητικής διαχείρισης, όταν θα ξεσπάσει η οικονομική, πολιτική, ανθρωπιστική και περιβαλλοντική κρίση που είναι μπροστά μας, όπως συγκλίνουν όλες σχεδόν οι αναλύσεις. Έτσι την μεγαλύτερη φθορά από το νέο μεταδικομματισμό, δεν θα την υποστεί η ΝΔ αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, και φυσικά δεν αποκλείεται ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί στο μισό κόμμα του νέου συστήματος και να αναδυθεί κάποιο άλλο. Φυσικά με αυτές τις αλλαγές, το σύστημα δεν θα φοβηθεί να του επιτρέψει να ξανακυβερνήσει, αφού τα καταφέρνει να απομακρύνεται από την αριστερή ριζοσπαστική του ταυτότητα. Εξάλλου έχει και άλλες δικλείδες ασφαλείας, λέγε με ΕΕ, κομισιόν, ΕΚΤ ΔΝΤ κλπ.
Το αντίπαλο δέος όμως εντός ΣΥΡΙΖΑ, έκανε τραγικές επιλογές, στον τρόπο που προσπάθησε να αντιδράσει σε όλα αυτά.
Α) Αντί να εμπιστευτεί την βάση του κόμματος , δηλώνει πίστη στον ηγέτη και συνεδριάζει κεκλεισμένων των θυρών. Δημιουργεί μια αγοραφοβική ηγεσία συντονιστικό, που απευθύνεται σε έναν εκ των προτέρων κύκλο και απαιτεί πίστη και υπακοή, την οποία φυσικά δεν μπορεί να επιβάλλει, διότι απευθύνεται στην Αριστερά του κόμματος και η δημοκρατική λειτουργία πρέπει να είναι το σημείο εκκίνησης. Δεν γίνεται αλλιώς. Αντί να λαμβάνεται υπόψη η γνώμη των μελών της ομπρέλας, απλώς γίνονται ενημερώσεις για το τι αποφάσισε το συντονιστικό. Μάλλον βρίσκονται αλλού. Έτσι αντί να αντιταχθεί στο σχέδιο, τοποθετείται ανάμεσα στον ηγέτη και στο κόμμα και στην πράξη μετατρέπεται σε κυματοθραύστη των εσωκομματικών αντιδράσεων.
Β) Επιλέγει να αντιπαρατεθεί σε επιμέρους ζητήματα αρχών και κανόνων λειτουργίας του κόμματος, αντί να αμφισβητήσει το συνολικό σχέδιο ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ στον νέο μεταδικομματισμό. Όπως είναι φυσικό θα πέφτει συνεχώς σε αντιφάσεις και λάθη, θα ζητά ψηφοφορίες όταν δεν πρέπει και θα ανέχεται την ακύρωσή τους την στιγμή που πρέπει. Έτσι από άποψη ταχτικής θα ηττηθεί κατά κράτος και θα συρρικνώσει τις δυνάμεις της. Είναι χαρακτηριστικό ότι πήγε στο συνέδριο χωρίς κανένα πολιτικό ούτε οργανωτικό στόχο, παρά τις παραινέσεις της βάσης.
Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι ένα. Η ομπρέλα δεν μπορεί να είναι ο πόλος της ανασυγκρότησης και της ανάταξης του ΣΥΡΙΖΑ. Ομπρέλα ως ιδεολογικό ρεύμα δεν υπήρξε ποτέ, και ως πόλος συσπείρωσης της Αριστεράς του κόμματος δεν τα κατάφερε.
Απαιτείται κάτι νέο. Που θα ξεκινήσει από τα κάτω, με απόλυτα δημοκρατικό τρόπο. Χωρίς βαρετές και ανούσιες εισηγήσεις που απλώς περιορίζουν την δυνατότητα έκφρασης της βάσης. Η γέννηση του καινούργιου, δεν θα γίνει χωρίς πόνους. Ας το ευχηθούμε και ας το προσπαθήσουμε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Χάρης Λογοθέτης, Λευτέρης Στουκογεώργος – Born in the USA
