EDITORIAL INDE – Μετά την επόμενη μέρα

Η διατήρηση του μηχανισμού που δημιουργεί τις μεγαλύτερες τιμές χονδρικής για την ηλεκτρική ενέργεια στην Ευρώπη, με τεράστια κέρδη για τις εταιρείες παραγωγής, σημαίνει ότι το κράτος θα επιδοτεί τα υπερκέρδη των εταιρειών για να μειώνει τους λογαριασμούς. Αυτό μας οδηγεί σε ένα προδιαγεγραμμένο αδιέξοδο, το οποίο θα εμφανιστεί μεγαλοπρεπώς όταν το κράτος δεν θα μπορεί πια να επιδοτεί τους λογαριασμούς. Στο μεταξύ, οι εταιρείες θα έχουν μαζέψει όλο το «χαρτί» και ο φορολογούμενος θα κληθεί να ξαναγεμίσει το κρατικό ταμείο είτε με φόρους είτε μέσω της δημοσιονομικής εξοικονόμησης που μπορεί να προέλθει μόνο από τον περιορισμό δράσεων και έργων υπέρ της κοινωνίας. Στην καλύτερη περίπτωση, η ενεργειακή κρίση θα εξομαλυνθεί πριν ή όταν θα τελειώνει το κρατικό χρήμα. Η κοινωνία, όμως, τα νοικοκυριά και οι μη ενεργειακές επιχειρήσεις, δεν μπορούν να βασίζονται στην τύχη.

Το αφήγημα Μητσοτάκη είναι για μια ακόμη φορά ένα αρπακολατζίδικο σχέδιο ώστε να μοιραστούν κάποια λεφτά και να ανακοπεί η δημοσκοπική κατηφόρα, την ίδια ώρα που στις γειτονιές τα πράγματα φαίνονται πολύ χειρότερα για το κυβερνών κόμμα και τον δημοφιλέστερο πρωθυπουργό.

Τα ποσοστά που ακούγονται είναι ένα άλλο θέμα. Μεγάλα νούμερα επί μεταβλητών ποσών, με πολλές παραμέτρους. Το τι θα εισπράξει και πόσο θα ωφεληθεί ο καθένας, δεν μπορεί να απαντηθεί από τώρα. Και ίσως αυτό είναι και ένα ακόμη μεγάλο μειονέκτημα μιας πολιτικής υπόσχεσης για λογαριασμούς προ κρίσης, που μετατρέπεται σε μια μαθηματική σπαζοκεφαλιά. Είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο. Δεν θα φέρει ο Μητσοτάκης την «άνοιξη», αλλά μια άλλη πολιτική που θα έχει στο επίκεντρο τις ανθρώπινες ανάγκες.