-Ας κάνουμε κι εμείς μερικές «αξιολογικές κρίσεις» στο πλαίσιο της ελευθεροτυπίας, με αφορμή την χυδαία και έξω από κάθε πλαίσιο, επίθεση του Γιώργου Λακόπουλου στον Πάνο Σκουρλέτη.
Πρόβλημα με τον κάθε Λακόπουλο και τον κάθε Βαξεβάνη δεν υπάρχει όταν ασκούν σκληρή κριτική, είναι δικαίωμά τους αυτό. Το πρόβλημα είναι όταν χρησιμοποιούν τη δημοσιογραφία για να εκτελέσουν συμβόλαια «δολοφονίας χαρακτήρων». Η δημοσιογραφία έχει και ήθος και δεοντολογία, δεν είναι, ή δεν θα έπρεπε να είναι, το αποκούμπι ιδιοτελών επαγγελματιών, βασιλικότερων του όποιου βασιλέως έχουν επιλέξει.
Η δημοσιογραφία δεν υπηρετείται με μηδενιστικά, επαναλαμβανόμενα λιβελογραφήματα, τα οποία συγχέουν επίτηδες την πολιτική κριτική με ανυπόστατες σπόντες για την προσωπική ζωή ενός πολιτικού και ψέματα, με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελούν ένα αξεδιάλυτο μείγμα καφρίλας που πλασάρεται ως δημοσιογραφική ανάλυση. Δεν είναι δικαιολογία κανενός η δημοσιογραφία, ούτε ένα πρόσφορο μέσο χλευασμού των μη αρεστών, για οποιοδήποτε λόγο. Και, φυσικά, οι δημοσιογράφοι δεν είναι εκείνοι οι τύποι που δείχνουν με το δάχτυλο την επόμενη «μάγισσα» που θα καεί στην πυρά των φανατικών του Σάλεμ.
Ο Γιώργος Λακόπουλος, αν και το έχει υποστηρίξει στο παρελθόν, δεν μπορεί να πείσει ότι λειτουργεί ως ένας συνταξιούχος που γράφει απλώς τη γνώμη του εδώ κι εκεί. Βρίσκεται σε πολλά «στασίδια» και τυγχάνει ολοένα και πιο προνομιακής προβολής, για να μπορεί να το ισχυριστεί πειστικά. Είναι βαθιά πολιτικός ο ρόλος του. Σε ένα σημείο έχει δίκιο. Ότι δεν έχει επιτεθεί μόνο στον Σκουρλέτη. Όχι όμως ότι υπηρετεί και το κόμμα του επειδή «λιβανίζει» τον πρόεδρό του από το 2015 και έπειτα.
Ακολουθήστε μας στο Google News με ένα “κλίκ εδώ”
