Αγγελος Τσέκερης: To “τρισκατάρατο 3%”

04/18/2022

4791

Όλη η στρατηγική και το πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ εξαρτώνται αυτή τη στιγμή από μια βασική προυπόθεση: την πρωτιά στις ερχόμενες εκλογές. Αυτό είναι το σχέδιο. Και όταν υπάρχει ξεκάθαρο σχέδιο πρέπει να υπάρχει και η αναλογη φροντίδα και σκέψη για το αν το υπηρετούμε σωστά, ή αν κάνουμε κάτι λάθος. Γιατί είναι γεγονός ότι από τις εκλογές του 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει να σηκώσει κεφάλι. Απέναντι σε μια χρεωκοπημένη κυβερνητική πολιτική παρέμεινε για πολύ μεγάλο διάστημα καθηλωμένος σε δημοσκοπικά ποσοστά γύρω στο 20% και με αρνητικές γνώμες γύρω στο 80%, ενώ η όποια αλλαγή συσχετισμών διαφαίνεται τον τελευταίο καιρό, παράγεται περισσότερο από την κατάρρευση της κυβέρνησης Μητσοτάκη παρά από την δική του δυναμική.

Αυτή η στασιμότητα οφείλεται στο γεγονός ότι μετά τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε έναν ξεκάθαρο απολογισμό, μια ανοιχτή συζήτηση με την κοινωνία ώστε να πιστωθεί τα θετικά στοιχεία της πολιτικής του και να πετάξει από πάνω του τα αρνητικά. Ακριβώς αυτά τα αρνητικά στοιχεία και κυρίως μια τάση για μικροπολιτικές πρακτικές που δεν μας ταιριάζουν καθόλου (και στις οποίες αποδειχτήκαμε εξαιρετικά αδέξιοι) είναι που μας κοπάνησε ο αντίπαλος και που αν και πολύ μικροτερης σημασιας από το κυβερνητικό μας έργο (αύξηση κατώτατου, επέκταση συλλογικών συμβάσεων, προστασία πρωτης κατοικίας, αποτροπή της περικοπής των συντάξεων κλπ) μας προκάλεσαν αξιοσημείωτη φθορα. Στο εσωτερικό του κόμματος όμως υπάρχει από τότε μια διαχωριστική γραμμή πάνω στο ποιες πρακτικές είναι θεμιτές για ένα κόμμα της Αριστεράς και ποιες όχι.

Αυτός είναι ο λόγος που δεν έγινε ποτέ απολογισμός. Για να μην ανοίξει η συζήτηση πάνω σε τέτοια θέματα και εκτεθούν κάποιες καταστάσεις. Αντίθετα επιλέχθηκε ως φυγή προς τα εμπρός το άνοιγμα στον κόσμο, η οργανωτική αντιστοίχιση του ΣΥΡΙΖΑ με τα εκλογικά του ποσοστά, η διεύρυνση. Και παρόλο που χιλαδες έντιμοι δημοκρατικοί και αριστεροί άνθρωποι έσπευσαν με τις καλύτερες των προθέσεων να ανταποκριθούν σε αυτό το κάλεσμα, σε οργανωτικό επίπεδο αυτή η διεύρυνση κατέληξε να μοιάζει με διάσπαση. Το κλίμα μέσα στο οποίο έγιναν οι εκλογές για την ανάδειξη συντονιστικών στην Αθήνα και την Αττικη, είναι ενδεικτικό. Υποθέτω και αλλού. Καταστάσεις που προσεβαλλαν την αξιοπρέπεια των κομματικών μελών, παλιών και νέων και για τις οποίες υπάρχουν ευθύνες με ονοματεπώνυμο.

Προσωπικά λέω χιλιες φορες ναι στην διεύρυνση, στο άνοιγμα των οργανώσεων, στην εγγραφή νέων μελών. Οι αριστεροί άνθρωποι είναι πάντοτε έτοιμοι να δώσουν το χέρι, να συμπορευτούν, να συστρατευτούν σε ένα μεγάλο προοδευτικό δημοκρατικό σχέδιο. Αυτό που δεν αντέχουν είναι η μικροπολιτική και οι αθέμιτες πρακτικές. Ούτε να τις χρησιμοποιούν, ούτε να τις υφίστανται, ούτε να ακούνε γι αυτές.

Σωστά λοιπόν μιλάμε για το μεγάλο δημοκρατικό βήμα, για περισσότερα δικαιώματα στα μέλη, για μεγαλύτερη συμμετοχή τους στις αποφάσεις. Αλλά ένα δημοκρατικά οργανωμένο κόμμα έχει την υποχρέωση να εγγυάται τις διαδικασίες και να καθησυχάζει και αυτούς που ανησυχούν. Γιατί όταν στα φίλια σάιτ γράφεται ότι ο ένας βουλευτής έγραψε 2000 μέλη σε λίγες μέρες και η άλλη 1600, λες και ειμαστε στις παραμονές της Απελευθέρωσης, εύλογα δημιουργείται η ανησυχία ότι πρόκειται για εγγραφες σκοπιμοτητας που, το πολύ πολύ, θα φτάσουν μέχρι την καλπη και θα ρίξουν ένα χαρτάκι μέσα. Και αυτό είναι μια πρακτική που δεν ενισχύει τα δικαιώματα των μελών. Ενισχύει την δύναμη αυτών που τα μάζεψαν και τα έφεραν. Άρα δεν μιλάμε για αποδυνάμωση των μηχανισμών. Μιλάμε για ενίσχυσή τους.

Νομίζω, τέλος, ότι η συζήτηση για το πώς θα εκλέγεται ο Πρόεδρος και η Κεντρική Επιτροπή γίνεται με εντελώς λάθος τροπο. Η εκλογή του Τσίπρα από την κομματική βάση δεν πρόκειται να μεταβάλλει τον ΣΥΡΙΖΑ σε περισσότερο ή λιγότερο αρχηγικό κόμμα ούτε να απαλλάξει τον επικεφαλής του από κάποια υποχρέωση λογοδοσίας η οποία σήμερα τον δεσμεύει. Αυτό που βλέπω εγώ είναι μια πρόταση να εκλεγεί ο Τσίπρας από όσο το δυνατόν περισσότερους. Οκ θεμιτό. Μην κοροϊδευόμαστε ομως, από δίπλα έρχεται και μια πρόταση να εκλεγεί ο Τσακαλωτος και ο Φίλης από όσο το δυνατόν λιγότερους (τυχαία τα ονόματα). Περί αυτού πρόκειται και θεωρώ ότι δεν είναι σωστό σε ένα δημοκρατικό κόμμα να λύνουμε πολιτικά προβλήματα με καταστατικές ρυθμίσεις και με διακηρύξεις για τον ΣΥΡΙΖΑ των μελών. Και είναι ακόμα πιο ατυχες να μπαίνουν οι δυο προτάσεις πακέτο, περιορίζοντας την ελεύθερη έκφραση των μελών.

Τέλος: από αυτό το τρισκατάρατο 3% μέσα στα συνέδριο υπήρχαν περισσότεροι από χίλιοι σύνεδροι. Υπήρχαν τρεις φορές άλλοι τόσοι σύνεδροι, καλοπροαίρετοι, συντροφικοί, ανοιχτοί στην σύνθεση και την συνεννόηση, με μοναδική τους έγνοια να κερδίσει η πολιτική και οι ιδέες μας. Όλοι αυτοί, ανεξάρτητα από που προέρχονται, ξέρουν ότι οσο και να διευρυνθεί, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ δεν μπορεί να πάει πουθενά χωρίς τις αξίες της Αριστεράς. Και αξίες της Αριστεράς είναι ο σεβασμος στην αξιοπρέπεια του μέλους και του στελέχους, είναι το ηθος και η ευγένεια, είναι η περιφρούρηση της δημοκρατίας στο κόμμα, είναι η ανιδιοτέλεια.