22/2/2022
Τα τελευταία χρόνια είναι ανειρήνευτα χρόνια. Γεμάτα από πολέμους και συμπλοκές. Δεν είναι μόνο η Συρία και η Μέση Ανατολή. Δεν είναι μόνο οι μικροί και μεγάλοι εμφύλιοι στην Αφρική. Είναι κι αυτοί οι πόλεμοι που δίνουμε κάθε μέρα για την επιβίωση, σε όλες τις χώρες και στη δική μας. Δεν μιλάμε μόνο για δυσκολίες και αδικίες, στερήσεις και βάσανα. Είναι πραγματικοί και οι δικοί μας πόλεμοι, με νεκρούς και τραυματίες, με πόνο και ορφάνια.
Γιατί, τι άλλο από θύματα πολέμου είναι οι αγνοούμενοι και οι νεκροί του EUROFERRY OLYMPIA;
Ανεπίστρεπτα χαμένοι δεν είναι οι άνθρωποι που σκοτώθηκαν στους δρόμους, στις κατασκευές και στις οικοδομές; Κι είναι πολλοί. Θύματα ενός ακήρυχτου, μα πραγματικού πολέμου.
Οι ταλαίπωροι πρόσφυγες και μετανάστες που πνίγονται προσπαθώντας να φτάσουν σε κάποια σωτηρία, δεν είναι απώλειες πολέμου;
Κι όλες αυτές οι δολοφονημένες γυναίκες; Όλες αυτές οι γυναικοκτονίες, μόλις χθες η τελευταία, δεν εντάσσονται σε έναν πόλεμο που μας κληροδοτήθηκε, μαζί με όλα τα στερεότυπα του άντρα που θα πει και μια κουβέντα παραπάνω;
Και τώρα, μετά το διάγγελμα Πούτιν, ένας ακόμη πόλεμος σε «αναμονή» ετοιμάζεται να πάρει μεγαλύτερες, ίσως και απρόβλεπτες διαστάσεις στην Ουκρανία, στο σημείο μηδέν των ακραίων αντιθέσεων ΗΠΑ – Ρωσίας. Το ρολόι χτυπά…