Δεύτερο ΚΥΣΕΑ της 24 του μήνα για την Ουκρανία, που ακολούθησε αυτό της 22. Το πρώτο προφανώς έγινε με πρωτοβουλία Δένδια, όχι γιατί δεν γνώριζε τι θα έλεγε στην συνάντηση των Υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε. στο Παρίσι, όπου θα ανακοινώνονταν οι αρχικές Ευρωπαϊκές κυρώσεις προς τη Ρωσία, αλλά γιατί , πρώτον, η «αδιανόητη» κίνηση Πούτιν είχε πολλά στοιχεία με αυτά της επιχείρησης Αττίλα του 1974 της Τουρκίας στην Κύπρο και δεύτερον στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Μαριούπολη της Ουκρανίας, είχε υποσχεθεί κάτω από βαθειά συναισθηματική φόρτιση, την υποστήριξη της Ελλάδας στους εκεί Έλληνες πολίτες, καθώς επίσης και στους ομογενείς.
Γνώριζε ότι τίποτε από τα δύο δεν θα περιλαμβάνονταν στο κυβερνητικό μήνυμά του, που είχε συνταχθεί πριν ακόμα από την σύγκλιση του Συμβουλίου, παρά το γεγονός που, για το πρώτο, η Τουρκία είχε, παραδόξως, καταδικάσει την επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία, κάτι που θα ενίσχυε οποιαδήποτε σχετική Εθνική του παρέμβαση.
Η Ρωσία, όπως και η Τουρκία, ήταν και οι δύο εγγυήτριες δυνάμεις, οι οποίες κατέλυσαν την κυριαρχία του «εγγυοδεχόμενου» κράτους, με τα ίδια σχεδόν επιχειρήματα. Η δήλωση είχε ως εξής: «Η Ελλάδα βρίσκεται σε πλήρη συντονισμό με τους εταίρους της στην EE και τους συμμάχους της στο NATO, ως προς την αντιμετώπιση της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί, η οποία συνιστά παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας και των θεμελιωδών αρχών του Διεθνούς Δικαίου».
Ο κορμός του συγκεκριμένου κειμένου δεν χρειαζόταν την παρέμβαση του ΚΥΣΕΑ για την σύνταξή του, ο Δένδιας όμως , σαν έξυπνος άνθρωπος που είναι, ήθελε θιασώτες, που θα του εξασφάλιζαν ότι το όλο θέμα θα περιοριζόταν στο συγκεκριμένο λεκτικό, άλλωστε γιατί να σκοτίζουμε τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με την 48χρονη υπόθεση της Κύπρου; Ας το κάνει ο Αθανασιάδης.
Η υπόθεση Μαριούπολη μπορεί να λυθεί εύκολα με μια δήλωση του τύπου: «Σχετικά με τους Έλληνες υπηκόους και τους ομογενείς μας στην Ουκρανία, οι ελληνικές αρχές στο Κίεβο και τη Μαριούπολη βρίσκονται σε διαρκή ετοιμότητα προκειμένου να παράσχουν την οποιαδήποτε συνδρομή». Και αυτή η δήλωση ήταν προφανής και δεν απαιτούσε την σύγκλιση του ΚΥΣΕΑ, όμως στην περίπτωση αυτή έπρεπε να υπάρχει η ανάλογη δραματουργία που θα πρόσθετε το ανάλογο βάρος μέσω της παρουσίας του ΑΓΕΕΘΑ και του Υπουργού Πολιτικής προστασίας, οι οποίοι προφανώς ρωτήθηκαν για τις δυνατότητες συνδρομής σε τυχόν απαίτηση εκκένωσης της Μαριούπολης.
Ο πρώτος για την περίπτωση χρήσης μεταφορικών αεροπορικών στρατιωτικών μέσων, μάλλον θα απάντησε αρνητικά, για τον λόγο που γνωρίζουν όλοι οι σύμμαχοί μας και που απέτρεπε τα Ελληνικά C-130 να πετάξουν μέχρι την Καμπούλ παλαιότερα, δηλαδή την απουσία συστημάτων αυτοπροστασίας, άλλωστε μια παρατεταμένη χρήση τους, λόγω της μικρής διαθεσιμότητάς τους, θα επηρέαζε σημαντικά τον προγραμματισμό των Ενόπλων Δυνάμεων.
Στη συνέχεια προφανώς διαβεβαίωσε για το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων και την κατάσταση ετοιμότητάς τους και πλέον ήταν έτοιμος να φορέσει τον μπερέ του και να εμφανιστεί πεζός στην καγκελόπορτα του Μαξίμου κατά την έξοδό του μπροστά στην προσφιλή του κάμερα της ΕΡΤ1.
Ο Στυλιανίδης από την άλλη πλευρά, αφού παρέθεσε στους συνδαιτυμόνες την Ευρωπαϊκή του σχετική εμπειρία, θα αναφέρθηκε στην χρήση πολιτικών αερογραμμών για την εκκένωση του πληθυσμού που θα ικανοποιούσε κάποιους βασικούς σπόνσορες την κυβέρνησης, όμως η κήρυξη του εναέριου χώρου της Ουκρανίας με ΝΟΤΑΜ, σαν επικίνδυνου, έβαλε τέλος και σε αυτόν τον σχεδιασμό. Το ίδιο έγινε και με την πρόταση εκκένωσης μέσω της θάλασσας με πλοία του Πολεμικού Ναυτικού (!), μετά τον θαλάσσιο αποκλεισμό της Ουκρανίας από τα Ρώσικα πολεμικά πλοία.
Όλοι στη συνάντηση των Υπουργών Εξωτερικών στο Παρίσι περίμεναν ότι ο Πούτιν θα σταματούσε στην κατάληψη των επαρχιών Ντονέτσκ και Λουχάνσκ και δεν προχωρούσε σε μια γενικευμένη κατάληψη εδαφών της Ουκρανίας.
Έτσι ο Δένδιας αποφάσισε να συνεχίσει το ταξίδι του προς το Πράσινο Ακρωτήρι , κλείνοντας και το μάτι προς την Γαλλία, ως προς τις δεσμεύσεις της Ελλάδας προς αυτήν, βάσει του Ελληνογαλλικού συμφώνου. Ο Πούτιν όμως είχε άλλα σχέδια, που ανάγκασαν τον Δένδια να ματαιώσει το ταξίδι του και να επιστρέψει στην Ελλάδα για να διορθώσει και την ομιχλώδη ανακοίνωση του ΚΥΣΕΑ της 24 του μήνα, από το οποίο απουσίαζε , περί «μη ανακοινώσιμων» σχεδίων εκκένωσης «των Ελλήνων πολιτών, καθώς επίσης και των κατόχων του ειδικού δελτίου ταυτότητας ομογενούς της Μαριούπολης», σε κάτι περισσότερο δόκιμο: «Είμαστε, όμως, εκ των πραγμάτων, αναγκασμένοι να προσαρμόζουμε το σχέδιο μας (σ.σ. εκκένωσης) στις συνθήκες επί του εδάφους…. », είπε. Δηλαδή με λιγότερα λόγια παρουσίασε τη συνήθη λογική της κυβέρνησης του «βλέποντας και κάνοντας».
Βασικό στοιχείο όμως των ΚΥΣΕΑ της 22 και 24 του μήνα, όπως αυτό προβλήθηκε έντονα από τα ΜΜΕ, ήταν ο Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας κ. Σκρέκας, που πρόσφερε την πείρα του στον τομέα της ενεργειακής ασφάλειας της Χώρας, «……εξετάστηκαν και οι πιθανές επιπτώσεις για την Ελλάδα, καθώς και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν ώστε η χώρα μας να μην αντιμετωπίσει πρόβλημα με τον ανεφοδιασμό φυσικού αερίου».
Φυσικά στις σχετικές ανακοινώσεις ακόμα και από τον σχολιασμό των ΜΜΕ, αν και αναφέρεται η πιθανότητα χρήσης μίγματος φυσικού αερίου και πετρελαίου, λείπει η απαγορευμένη πλέον λέξη «λιγνίτης», για την χρήση του οποίου και για το κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων, έχει δοθεί χρονική παράταση από την ΕΕ για το 2028, που συνοδεύεται και από μείωση των σχετικών προστίμων που πληρώνει η χώρα μας για την διατήρησή του ως καύσιμο.
Έτσι σε μια σπάνια εμφάνισή της η ενεργειακή ασφάλεια της Χώρας έγινε αντικείμενο του Κυβερνητικού Συμβουλίου Εξωτερικών και Άμυνας. Το αποτέλεσμα όμως και πάλι ήταν προαποφασισμένο, το αντικείμενο της ασφάλειας ενέργειας θα περιοριζόταν στο φυσικό αέριο, που αποτελεί και αντικείμενο Αμερικανικών συμφερόντων, σαν ένας από τους μεγαλύτερους, ανταγωνιστικούς της Ρωσίας, παραγωγούς αλλά και των συμφερόντων των εφοπλιστικών «σπόνσορς» της κυβέρνησης, που διαθέτουν και έναν από τους μεγαλύτερους παγκοσμίως στόλους μεταφοράς του.
Σε κάθε περίπτωση εφόσον το αντικείμενο της ενεργειακής ασφάλειας θεωρείται σημαντικό για να εξεταστεί από το ΚΥΣΕΑ, αυτό θα έπρεπε να είχε εξεταστεί από το ίδιο όργανο και κατά την προπαρασκευή των νομοσχεδίων που αφορούσαν στην βίαιη απολιγνιτοποίηση της Χώρας και την επιλογή της στέρησης της από έναν Εθνικά σημαντικό και άφθονο ενεργειακό πόρο.
Εν κατακλείδι αν και το ΚΥΣΕΑ αποτελεί ένα σοβαρό εργαλείο της εκτελεστικής εξουσίας, ικανό και αρμόδιο να εξετάζει θέματα όπως η Δομή Δυνάμεων, ή η Βιομηχανική και Αμυντική Βιομηχανική Στρατηγική, στην περίπτωση αυτή φαίνεται ότι χρησιμοποιήθηκε για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους, εκφυλιζόμενο σε εργαλείο μετάθεσης ή απώλειας ευθυνών, μέσω της συλλογικότητας. Για δε το Κυπριακό, άλλη μια ευκαιρία χάθηκε για να προβληθεί, ως ένα χρονίζον διεθνές πρόβλημα και να χρησιμοποιηθεί σαν λαβή για Εθνικές διεκδικήσεις, σε ένα πλαίσιο που θα ξεκινούσε από την υπό προϋποθέσεις αποδοχή, μέχρι και την επιφύλαξη επί των κυρώσεων προς την Ρωσία. Αλλά μάλλον ζητάμε πολλά από αυτή την κυβέρνηση.
(*) Υποπτέραρχος (Ι) ε.α. – ΕΦΣΥΝ