Στην Ελλάδα οι επιδημιολόγοι δίνουν, λέει, σύνθημα για χαλάρωση των μέτρων, ενώ στην Ουκρανία έχει δοθεί σύνθημα για ενίσχυση της έντασης. Αυτές οι δύο, εκ διαμέτρου αντίθετες, καταστάσεις έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Αυτόν της απειλής για τους ανθρώπους.
Απειλή, στην πρώτη περίπτωση, από μια πολεμική σύρραξη που θα επηρεάσει όλη την Ευρώπη, αλλά και τον κόσμο, όση κι αν είναι η διάρκειά της, όποια κι αν είναι η έκβασή της. Με άμεσες, αλλά και μεσομακροπρόθεσμες συνέπειες. Ουσιαστικά με μια ιστορικής σημασίας αλλαγή του status quo στην Ευρώπη.
Απειλή, στη δεύτερη περίπτωση, από τυχόν επανάκαμψη των κρουσμάτων, με ένα δημόσιο σύστημα υγείας που η κυβέρνηση δεν φρόντισε να το αναδιαρθρώσει, ώστε να προσεγγίσει με μια νέα λογική, την πανδημία. Με ενίσχυση της πρωτοβάθμιας φροντίδας, με ένα καλύτερο σύστημα ελέγχου, με μια πιο πειστική εκστρατεία εμβολιασμού, με περισσότερες δυνάμεις, έμψυχο δυναμικό και εξοπλισμό, στα νοσοκομεία.
Οι πιο απελπισμένοι εξ ημών ίσως να μη δίνουν δεκάρα για όλα αυτά. Εξάλλου, πολλοί διαπιστώνουν, αντιμέτωποι και με τα συχνά, ακραία δράματα οικογενειακού χαρακτήρα, τη βία, την κτηνωδία και τόσα ακόμη που βλέπουν στις ειδήσεις, έναν απίστευτο ωχαδερφισμό και αφασία. Όλοι οι άλλοι κρατούν την ανάσα τους.